martedì 8 settembre 2015

KVINA AKTO


Resumo Kvina Akto

Davido disiĝas de Miĥal.Vocxo diras al li ke alvenis venĝotagon. Ŝaulo, malproksimiĝinta de Dio, estas jam regata de rimorso kai imagas sin postsekvita de ombroj de Samuelo kaj Akimelek.. Subite aperas Abner kiu anoncas la malvenkon de Izraelidoj kaj neceson forkuri. Ŝaulo ordonas lin tuj savi Miĥal.

Poste, nun jam sola, mortigas sin per propra spado. Dume alvenas venkintaj Filiŝtoj je bruligaj torĉoj kaj sangmakulaj glavoj.

 



KVINA AKTO


UNUA SCENO
(Davido, Miĥal)

MIĤAL – Eliru mia edzo; venu: nokto
kvasaŭ jam pasis … Ĉu vi aŭdas kiel
muĝas tendaro? Ĉe la sunleviĝo
oni batalos. Apud pavilono
patra ĉio silentas. Nu rigardu;                                                             5
eĉ ĉielo favoras vian fuĝon;
la luno falas, nigra nubo kaŝas
siajn lastajn radiojn. Ni la monton
malsupreniru, nin Di' akompanu.


DAVIDO – Edzino, ĉu Davido vere fuĝos                                          10
dum pretiĝas batali Izraelo?
Do kio estas mort’? Mi volu resti;
mortigu min Ŝaul, laŭ sia volo;
se nur, antaŭe, mi mortigu kvanto
da malamikoj.                                                                                     15

MIĤAL – Vi ne scias; patro
jam ektrempis en sango la koleron;
Akimelek-on jam falis viktimo
de lia kolerego.

DAVIDO – Mi ne kredas ...
Ĉu kontraŭ pastroj li direktis glavon?
Mizera Ŝaul!                                                                                   20

MIĤAL – Aldone li donis
mem kruelan ordonon do al Abner
ke se vi iam en kampo aperus,
kontraŭ vi tuj armilojn turnu niaj
ĉampionoj.

DAVIDO – Jonata, fidelulo
mia, ĉu li suferas?                                                                          25

MIĤAL – Kion povas
li? Indigniĝis ankaŭ li pri patro;
kaj senespera kuras morti inter
armeanoj. Nun jam esti ĉi tie
vi ne povas: vi cedu, malproksime
iru; atendu poste aŭ ke patro                                                           30
ŝanĝiĝus, aŭ ke li subiĝus aĝon ...
Patro, instigas vi vian mizeran
filinon deziregi la fatalan
tagon … sed tamen mi deziras esti
vi feliĉa, mi nur ĉiam kun edzo …                                                35
Nu! Ni foriru …

DAVIDO – Kiom mi bedaŭras
forlasi la batalon! Ne konatan
voĉon mi aŭdas, kiu krias en kor’
“Por Izraelo la tago terura
alvenis kaj sinjoro lia …” Povus                                                40                                                       mi! … Sed ne: oni ĉi tie la sangon
versis de diservistoj sanktaj: estas
malpura l’ kampo, l’ grundo infektita;
Dio hororas: ne plu jam batali
povas Davido. Nun mi cedu timon                                              45
kaj amon vian. Solan vi min lasu …
MIĤAL – Ĉu mi lasus vin? Nu mi vin ekkaptas;
de vi mi ne disiĝas …

DAVIDO – Vi min aŭdu.
Viaj paŝoj tro estas malrapidaj
por sekvi min: rapide taŭgas mi                                                 50
trapasi krutajn je veproj kaj ŝtonoj
vojetojn, por min savi. Ve! Piedoj
viaj molaj ĉu buĉon nekutiman
elteni povus? Tuj, oni malkaŝus
min pro vi: oni tuj kondukus nin                                                 55
ambaŭ antaŭ la reĝo kolerplena …
Ho! Nur pensante tion mi timtremas …
kaj se ni eĉ sukcesus fuĝi; ĉu mi
forprenus vin de la patro ĉagrena?
Ja dolceco necesas al malĵoja                                                   60
maljunulo dum li militangoras.
Ha, vi restu mildigi lian ploron,
lian doloron, lian furiozon.
Vi sola kvietigas lin, lin zorgas,
transvivigas lin. Li min estingita                                              65
volas; lin male mi volas savita,
feliĉa kaj venkanta … sed timtremas
mi nun pri li. Vi, antaŭ ol edzino,
estis filino; ne decas pli ol dev’
ami min. Se eskapus nur mi morton;                                         70
kion alian vi nun deziregas?
Ne forkuru de la misera patro.
kiam mi savis min, vin mi sciigos
baldaŭ; mi en rapida rekuniĝo
nia esperas. Mi bedaŭras lasi                                                 75
vin …me mizera!...

MIĤAL – Ho! .. Ve! ... Ĉu mi vin
perdos ankoraŭfoje? … Ĉu mi lasos
vin al lastaj turmentoj nun reveni,
al vagabonda vivo, al danĝeroj,
al foraj grotoj? Se mi vin kunestus!                                       80
…Mildiganta suferojn vian …

DAVIDO – Pro am'
nia mi preĝas vin; kvankam kun amo,
mi ordonas vin: vi ne sekvu min
ĉar vi damaĝos min certe. Se Dio
volas savita min, ne plu hezitu                                              85
mi nun jam: sunleviĝas, en ĉi tendo
iu spionus nin kaj nin malkaŝi
malice. Tiujn montojn plej detale
mi konas; certas mi eskapi ĉiun
viron. Nun, ve! Nun vi min ĉirkaŭbraku                                90
lastfoje. Dio restus kun vi; vi,
restu kun patro, ĝis nirekunigo …

MIĤAL – La lastan ĉirkaŭbrakon? … Kaj ne mortos
mi …? Ŝiriĝas la koro …

DAVIDO - … Bremsu … l’ ploron. ..
Dio flugigu nun miaj piedoj.                                              95



DUA SCENO


MIĤAL - … Ĉu li forkuras? … Mi sekvos lin … kiaj
feraj ĉenoj reteni min do ŝajnas? …
Li foriĝas! …Mi sekvi lin ne povas.
Alifoje mi perdis lin! … … Mizera
virino! kiam vi revidos lin?                                           100
Vi edzinas? … ne; mi ĉe kruta patro
ne plu restas. Mi volas sekvi vin,
edzo … sed se mi sekvas lin, mi lin
mortigas bedaŭrinde! Kiel povas
mi lin sekvi per miaj malrapidaj                                     105
paŝoj? … Sed kian sonon mi de l’ kampo
aŭdas? Ŝajnas min sono de armiloj. …
ĝi pliiĝas, miksiĝas per trumpetoj …
kaj per ĉevalkuradoj … Ho ĉielo!
Ĉu Ŝaulo batali ne ordonis                                              110
antaŭ tagiĝo? … Ĉu fratoj … Jonatan
mia … en vivdanĝero … sed, ĉu ploron,
mi aŭdas surdajn ĝemojn kaj kriegojn
leviĝi de la patra tendo? … Patro
mizera! … Apud lin ni kuru … Ve!                                 115
Li alvenas! … je kia vido! ... Patro! …



TRIA SCENO
(Ŝaulo, Miĥal)

ŜAULO – Ombro kolera kaj terura, ĉesu:
lasu min, ho! …Vi vidu: ĉe piedoj
viaj mi genuiĝas … Kien fuĝas
mi? … Kie kaŝas mi? Ombro terura                              120
kvietiĝu … Ĉu vi, surda, postsekvas
min?... Tero malfermiĝu, min englutu …
ombro ne tiel min ferocrigardu ...

MIĤAL – De kiu fuĝas vi? Vin persekutas
neniu. Patro, Ĉu vi ne min konas?                                  125

ŜAULO – Ho superega, sankta sacerdoto,
ĉu vi volas ke mi ĉi tie haltu
nun? Samuelo ĉu vi trudas tion?
Jen, mi min terenĵetas je komando
via alta. La kronon, kiun iam                                         130
sur mian kapon vi metis, nun vi
ĝi surmetu sur vian. Sed, … varmegan
teruran spadon de Dio… deturnu
vi ne de mi sed de miaj gefiloj.
Gefiloj pri fiasko mia estas                                          135
senkulpaj …

MIĤAL – Ho kondiĉo malfeliĉa!
Via rigardo, patro, fuĝas veron:
turniĝu al mi …

ŜAULO – Ho ĝojo! … Ĉu vi
pace mienas? Kruda maljunulo
ĉu vi iom akceptas miajn preĝojn?                             140
Mi el viaj piedoj ne leviĝas,
se vi antaŭe ne forprenas miajn
gefilojn de kruela venĝo. Kion
vi diras? … “ Eĉ Davido estis via
filo; kaj vi lin mortan volis daŭre”.                            145
Vi haltu … kie estas do Davido?
Li revenu, mortigu min kaj regu:
nur indulgu gefilojn miajn li …
sed vi, je ardokuloj, fajrantglavo,
el naztruoj elspiras flamojn, ili                                 150
jam bruligas min: ha! Kien mi fuĝas? …
tra ĉi tie.

MIĤAL – Ĉu mi povas vin halti,
kaj montri l’ veron? Vi aŭskultu min:
vi estas …

ŜAULO – Ne, nun baras miajn paŝojn
granda sanga rivero. Ho terura                                155
vido! Sur ambaŭ bordoj amasiĝis
grandaj amasoj de ĵusaj kadavroj:
ha ! Ĉio estas morto; mi ĉi tien
fuĝos … Kiu vi estas nun? “ Gefiloj
de Akimelek. Estas Akimelek                                  160
mi. Vi, Ŝaulo, mortu”. Kiu krias?
li abundfluas je sango, kaj trinkas
mian sangon. Sed kiu nun min kaptas
per haroj? Samuelo, ĉu vi? Ĉu
li diris baldaŭ ni estos kun li?                                  165
Mi sola estos kun vi; sed gefiloj
miaj … kie mi estas? Ĉiuj ombroj
subite malaperis. Kion diris
mi kaj faras; mi kie estas? Kian
bruegon aŭdas mi? Min de batalo                             170
ŝajnas: tamen ne tagiĝas ankoraŭ:
jes, ĝi bruego estas de batalo.
Tuj armilojn de reĝo oni portu.
Mi volas morti, sed en batalkampo.
MIĤAL – Patro, kion vi faras? kvietiĝu …              175

ŜAULO – Kia filino? Mi volas armilojn.
Jen miaj filoj: lanco, kasko, ŝildo.

MIĤAL – Mi ne lasas vin, ha! Ne …

ŜAULO – Ĉu sonoras
pli laŭte trumpetoj? Al mi sufiĉas
nur mia glavo. Vi formoviĝu.                                 180
Tien mi kuras: tie loĝas morto,
ĝin mi serĉas.



KVARA SCENO

(Ŝaulo, Miĥal, Abner kun malmultaj fuĝantaj soldatoj)

ABNER – Ho reĝo malfeliĉa! …
kien vi kuras en ĉi terurnokto?

ŜAULO – Sed, kial la batalo …?
ABNER – Malamiko
nin abrupte atakis: tutvenkitaj                             185
ni estas ...

ŜAULO – Kaj vi vivas perfidulo?

ABNER – Ĉu mi? Mi vivu por savi vin. Eble
tuj Filistoj enrompos: la unuan
puŝon indas eviti: poste mi
savos vin, inter miaj militistoj                          190
ja ...

ŜAULO – Ĉu mi vivu, dum popolo falas?

MIĤAL – Nu! Vi venu! … Pliiĝas la bruego …

ŜAULO – Jonatan, … filoj miaj, … do ĉu fuĝas? …
Kaj forlasas min? …

ABNER – Ho ĉielo! … Viaj
filoj, … mizeraj … ne fuĝis! …                     195

ŜAULO – Mi scias:
ili ĉiuj nun falis …

MIĤAL – Ĉu la fratoj? …

ABNER – Ha! Vi ne havas filojn plu.

ŜAULO – Kaj kion
alian do al mi restas? … vi sola,
sed ne al mi, vi restas. Mi decidis
jam de longe: alvenis horo. Abner                200
nun gvidu en sekuran lokon mian
filinon.

MIĤAL – Ne: mi ne lasos vin patro:
ne svingu malamiko glavon kontraŭ
junulino.

ŜAULO – Filino, ho! … Silentu:
ne plorigu min. Ne ploras venkita                205
reĝo. Abner, ŝin savu, iru: ankaŭ
se ŝi falus en manojn malamikajn,
Vi diru ŝi edzino de Davido,
esti ne de Ŝaulo la filino;
ili ja savos ŝin.                                            210
ABNER – Mi tion ĵuras
nu ŝi estos savita sed samtempe
ankaŭ vi …

MIĤAL – Patro … ve! … ne, mi ne volu
vin lasi …

ŜAULO – Volu mi: kaj mi ankoraŭ
estas reĝo. Sed jen soldatoj: Abner
flugu! kuntrenu ŝin ankaŭ perforte.              215

MIĤAL – Patro! … por ĉiam?


KVINA SCENO



ŜAULO – Ho miaj gefiloj! …
Jen fine sola vi, reĝo; nun restas
do al vi nek amikojn nek servistojn.
Ĉu senkompata Dio satas Vi?
Sed, vi glavo min restas: nun vi venu          220
fida ministro al lasta laboro.
Jen jam kriegojn, flamajn torĉojn, mil
da spadojn de venkintoj insolentaj …
Jen malpiaj Filistoj, vi min trovos,
sed kiel reĝo, ĉi tie … mortinta.                225



FINO

KVARA AKTO

Resumo Kvara Akto


Nun jam malamo kaj ĵaluso disvastigas en koro de Ŝaulo, kiu serĉas Davidon. Sed Davido per helpo de Miĥal saviĝas. Jonata propetas favore de Davido ĉe Ŝaulo. Sed Ŝaulo credas Davidon ilon de maljustaj sacerdotoj kiuj volas sian ruinon.
Abner apoge de la reĝa konvinko enkondukas Akimelekon, Grandan Sacerdoton, kiu permisis kulpe al Dvido preni la spadon de Goliao el la tebernaklo de Efod. Ŝaulo credas ke la sacerdoto venis en la kampon por aranĝi komploton kontraŭ si kaj insultas lin.

Pro tio Akimelek profetas la malproksiman kaj malgloran morton de la reĝo. Ŝaulo, pliakriĝita, ordonas murdi Akimelekon kaj la tutan popolon de Nobo. Krome nuligas la ordonojn de Davido por la baldaŭa okazonta batalo. 

 

KVARA AKTO


UNUA SCENO

Jonatan, Miĥal


MIĤAL – Jonatan, ĉu reveni povas mia
edzo al patra tendo?

JONATAN – Ne: Ŝaulo
ne repaciĝis kun li, kvankam plene
reprudentiĝis; sed profunda estas
sia envio kaj ne baldaŭ ĉesos.                                                              5
Vi reiru al edzo.

MIĤAL – … Kiu estas
pli malfeliĉa? … Mi, ja, tiel bone
kaŝis lin ke neniu homo trovus
lin: do mi lin revenas.
JONATAN – Jen, alvenas
malserene, neniam pace l’ patro.                                                       10

MIĤAL – Mi laca! … Kion mi diros al li? …
Mi fuĝus …


DUA SCENO

Ŝaulo, Miĥal, Jonatan


ŜAULO – Kiu fuĝas? Vi, virino?

MIĤAL – Ho! …

ŜAULO – Kaj David’?

MIĤAL - … Mi ne scias …

ŜAULO – Ĉu ne?

JONATAN – Patr’ …

ŜAULO – Serĉu lin; ĉi tien lin konduku.

MIĤAL – Ĉu serĉi lin?... nun … kie? …                                          15

ŜAULO - Ĉu vi l’ reĝon
ne obeu?


TRIA SCENO

Ŝaulo, Jonatan


ŜAULO - … Jonatan, ĉu min amas?

JONATAN – Ho patro! … Mi vin amas: sed samtempe
mi nepre kordeziras vian gloron:
mi kelkfoje, ja, al viaj maljustaj
impetoj kontraŭstaras.                                                                 20

ŜAULO - Vi la glavon
mian ofte retenas: sed vi tiun
glavon retordas kontraŭ via brusto.
Nun ĉi Davidon vivan do vi gardu;
li baldaŭ estos … ĉu vi ne enaŭdas
kriantvoĉon: “Davido estos reĝo”?                                          25
Davido? Oni baldaŭ lin estingu.

JONATAN – En via koro, per terura voĉo,
ĉu Dio ne vin krias: “Li, Davido
la plejamata mia, estas homo
de l’ Sinjoro”. Ĉu li ne ŝajnas tia?                                         30
Ĉu l’ krud kolero de Abner envia
ne ĉesas je ĉeesto lia? Ĉu
ne forpuŝas vi mem, je lia sola
ekapero, suspektojn viajn? Kiam
en vin revenas la akra spirito,                                               35
ĉu retenas mi vian brakon? Dio
retenas ĝin. Apenaŭ vi la glavon
ekenpikus en lian bruston, tuj
ĝin nepras vi retiru: vi mem plorus
pentita ĉe piedoj liaj; ĉar                                                     40
vi ne malpias ja …

ŜAULO – Vi bedaŭrinde
diras veron. Davido al mi estas
neeksplikebla. Tuj kiam mi vidis
lin en Ela, li ŝajne al mi plaĉis,
sed neniam al mia koro. Kiam
mi preskaŭ amus lin, ferocindigno                                        45
min disigas de li: jen mi lin volas
mortintan, sed tuj kiam li aperas,
senarmigas min, min plenigas tiom
da mirindaĝo ke lia ĉeesto
nuligas min … ĉi tiu estas venĝo                                       50
de Suverena Mano. Mi ekkonas
nun vin, teruran manon … Kion? Dion
mi neniam ofendis: sacerdota
venĝo tiu ĉi estas. Maljustilo
pastra estas Davido: li en Rama                                         55
Samuelon mortantan vidis: diris
al li la lastajn vortojn maljunulo
senindulga. Ĉu la sanktan ĉielan
oleon, kiu per li unktis mian
kapon, la perfidulo, kiu scias,                                          60
ne verŝis sur la kapon malamikan ?
Eble vi scias tion … Ha! Parolu …

JONATAN – Patro, sed mi ne scias: ĉu vi eble
ne ofendas min? Ĉu via unua
filo do mi ne estas? Kiam kuŝos                                     65
vi kun viaj prapatroj, ne destinis
la tronon al mi? Do se mi silentas,
kiu povus priplendi? Min superas
multe Davido je kuraĝo, virto,
prudento, ĉio: des pli li valoras,                                    70
ju pli mi amas lin. Se Dio donus
nun regnon al Davido, ĉu pli bona
pruvo estus ol tiu? Li pri tio
estas pli digna ol mi: Dio vokas
lin popolestre al altaj aferoj.                                         75
Sed, mi ĝuras, fidelas li vin kaj
ĉiam filo lojala. Nun estonton
al kiu apartenas ĝi vi lasu,
al Dio; via koro dume estu
do ne malmola, kontraŭ Dio, vero.                              80
Se Samuelon ne inspiris Dio,
kiel olda, mortonta malsanulo,
povis favori tiom por Davido?
Tiu malamo kaj respekto kiun
vi sentas por Davido; la korbato                                85
pro l’ batalnomo (kiun vi antaŭe
ne konis) venas de kie Ŝaulo
al vi?

ŜAULO – Ho! Kion vi diras? Ĉu estas
vi filo de Ŝaulo? Ĉu neniom
interesas al vi l’ trono? Ĉu ĝian                                90
kruelan posedjuron vi ignoras?
Oni estingu mian genton, tiu
kiu uzurpos mian sceptron mortu.
Neniun restos de mia idaro …
Ho malbona soifo ĉiam viva                                     95
de regno. Por ĝin havi, fraton murdas
frato; gefilojn la patrino; edzon
edzino; patron filo … trono estas
ĉiam malpia kaj sangplena seĝo.

JONATAN – Ĉu homa ŝildo estas kontraŭ glavo 100
ĉiela? Preĝoj nek minacoj povas
kvietigi l’ teruran koleregon
de Dio, diŝirante l’ fierulon.


KVARA SCENO

(Ŝaulo, Jonatan, Abner, Akimelek, soldatoj)


ABNER – Reĝo, se al vi mi revenas, pli
frue de sangbatalo, gravkialo                                 105
puŝas min. La fortika prod-Davido,
venkonto, oni ne trovas. Unhoro
apenaŭ mankas je antaŭfiksita
batalo: vi soldatojn aŭdu, pro
ardo vibrantaj, je stridoj aeron                               110
plenigi kai la grundon tondre tute
resoni pro l’ teruraj ferathufaj
batoj de fajrĉevaloj: kaj kriegoj,
nitritoj, brilegado de la kaskoj
kaj glavoj, tondroj la plej kovardulojn                   115
kuraĝigante …; kie nun Davido
estas? Li ne troviĝas. Nun, rigardu,
kiu estas en kampo, ho ĉielo,
anstataŭ li. ĉi tiu, platiĝanta
en mola, sacerdota, blanka vesto,                          120
ĉe l’ Benjamitoj kaŝis timtremanta.
Vi aŭdu kion gvidas lin ĉi tien.

AKIMELEK –Se reĝo ne koleras mi parolos …

ŜAULO –Ĉu vi, malpia, dignas la koleron
de reĝo? … Mi vin konas. ĉu al grego                  125
malhumila de Rama-divenistoj
vi apartenas?

AKIMELEK – Mi vestas la Efod:
mi postvenas, unua el Levitoj,
la sanktan Aron kiun la Sinjoro
elektis, post longega ordolisto                            130
de respektindaj pastroj. ĉe la kesto
ja mi estas, en Nobo: sankta kesto
de l’ pakto, ankaŭ ĝi estis en mezo
iam de la tendaro: nun tro ŝajnas
se apenaŭ aperas, eĉ kaŝita,                               135
Diservisto: fremdaĝo estas pastro
kie Ŝaulo regas: sed ne estas
tiel, kie batalas Izraelo;
se oni venkas kun Dio. Ĉu vi
ne konas min? Kaj vin konas? Vi viajn           140
paŝojn deviis de Dio; en la
tabernaklo, mi loĝas, kie estas
la granda Dio; kie, jam de longe,
Ŝaulo ne plu oni vidas. Estas
mi Akimelek.                                                  145

ŜAULO – Via nomo sonas
min kiel perfidulo: mi rekonas
vin. Vi alvenas je ĝusta momento
antaŭ mi. Nun min diru ĉu ne estas
vi, kiu al Davido elpelita
donis kaj sekurecon, kaj nutradon,                150
kaj armilojn? Kaj, plu kia armilo!
La sanktan spadon de Filiŝto, kiun,
kiel voto al Dio pendigita
en tiu tabernaklo, vi alzonis
al malamiko de via sinjoro?                         155
Vi por perfidi min venas nun tie:
ĉu estas duboj?

AKIMELEK – Certe, por perfidi
mi venas, por petegi al armeoj
viaj de Dio, kiu estas kontraŭ
vi, venkon. Kiu, mi estas, Davidon               160
helpis favore; sed ĉu ne Davido
edziĝis la filinon reĝan? Ĉu li
li ne plej bonas el reĝĉampionoj?
Ĉu ne el izraelaj filoj plej
bela, humana, justa? Ĉu ne via                    165
forto, aŭdaco en milito? Ĉu
ne per kanto de via kor' sinjoro?
Amo de junulinoj, popolĝojo,
malamikterurego; tia estas
kiun mi savis. Ĉu vi la pasintajn                 170
honorojn al li do ne renovigis?
Vi ne elektis lin gvidi batalon?
Kaj redoni al vi venkon en kampo,
forpeli timo de la disfuĝego?
Se vi nocas min, vi nocas vin mem.            175

ŜAULO – Nu kie estas en vi la kompato?
Vi, sacerdotoj krudaj kaj malpiaj,
kaj ĉiam sangsoifaj. Samuelon
ŝajnis grava delikto ne mortigi
mi Agagon la reĝo en batalo                     180
kaptita; militisto je naturo
nobla, hardita kaj je propra sango
malavara ja pro sia popolo.
Mizera reĝo! Antaŭ min trenita
En katenoj: venkita li konservis               185
kvankam noblan orgojlon, kiu estis
nek insulto kaj nek savpeto. ŝajnis
li je kuraĝo kulpa al feroca
Samuelo: tri fojojn li per sia
pastra mano en lian sendefendan             190
bruston enpikis glavon. Ĉi bataloj
viaj estas malnoblaj. Kiu provas
levi fieran frunton kontraŭ sian
reĝon trovas en vi apogon, ŝildon
azilon. Gravas vin ĉiu ajn zorgo           195
krom la altaro. Kiu, kiu estas
vi? Raso fia, kruda, kiu ridas,
kaŝita, pri danĝeroj niaj; vi
kiuj, en molaj vestoj envolvitaj,
aŭdacas superforti nin ŝvitantaj             200
sub la ŝtalaj kirasoj: kaj ni, kiuj
inter sango, teruro, morto, ĉiam
travivas suferigajn horortagojn.
Nun vi, kovardaj ja kiel virinoj,
volus do niajn glavojn kaj nin bremsi? 205


AKIMELEK – Kaj vi, kion vi estas? Tera reĝo
vi estas: sed kompare al Sinjoro,
kiu reĝas? Ŝaulo reeniru
en vin mem; vi nur krona polvo estas.
Nenio estas mi; sed fulmo, kirlo,
ŝtormo mi estas se Dio descendas           210
en min mem: tiu granda Dio kiu
vin kreis; kiu vin superrigardas
apenaŭ; kie estas do Ŝaulo?
Vi mispartianiĝas kun Agago
kaj missekvas lin sur malpia vojo.          215
Ĉu estas alipuno por perversa
reĝo ol malamika glavo? Glavo
do vundas se ne volas Dio? Dio
enskribas siajn venĝojn en marmoron;
kaj li direktas tiujn al Filiŝtoj                 220
kaj al Izraelidoj mem. Ŝaulo,
timtremu: jam mi vidas alte ŝvebi,
en nigra nubo sur fajraj flugiloj,
krudan anĝelon de morto: nudigas
jam li la brulan varman venĝan spadon 225
per unu mano; per alia kaptas
jam viajn blankajn harojn: vi timtremu,
Ŝaulo. Estas kiu puŝas morti
vin: Abner, frato de Satano, kiu
vin suspektigas. Vi freneza, estas         230
forigonta subtenon nun de via
gento. Kie ĝi estas? Jam ĝi falas:
jam ĝi estas neniom.

ŜAULO – Vi profetis
miajn damaĝojn, ne ankaŭ pri viaj.
ĝis nun vi ne divenis ke vi mortos        235
ĉi tie: ĝin al vi mi antaŭdiras;
kaj Abner plenumigas tion. Abner
mia fidela, nun iru; vi ŝanĝu
la ordonon de la fia Davido;
kaŝas perfidon ĉiu liordono.                240
Morgaŭ oni batalu kiam suno
Leviĝos, kontraŭ kio ja intencis
Davido ekbatali sunsubire
kvasaŭ min subirantan montri. Sentas
mi plifortigi ja mian militan                245
spiriton; komandanto morgaŭ estos
mi; unu tago ne sufiĉos por mi
ege masakri. Abner, tuj ĉi ulon
forigu el ĉeesto mia, lin
oni mortigu …                                   250

JONATAN – Patro, kion faras?
Patro …

ŜAULO – Silentu vi. Oni vejntranĉu
lin; lia sango sur Filiŝtojn …

ABNER – Mortis
jam li …

ŜAULO – Sed ne sufiĉas li por venĝo
mia. Ordonu Abner ke en Nobo
oni mortigu, pro mia kolero,               255
fajrigu, kaj detruu brutojn, sklavojn,
patrinojn, domojn, knabojn kaj disperdu
en venton tutan la malpian rason.
Ĉar mia mano, ofte incitita
de vi al sango, vin frapis neniam;     260
vi insultmokis pro tio ĝin.
AKIMELEK – Reĝo
povas forpreni al mi morton kiel
justulo; dolĉos kaj gloros pro tio
morti. Dio decidis jam de longe
Malnoblan morton vian kaj de Abner;    265
ne en kampo per glavo malamika.
Nun oni iru. Mi al malpiulo
diris vortojn de Dio, kaj li estis
surda: mi mian taskon nu plenumis:
mi bonelspezis vivon.                           270

ŜAULO – Vi mortigu,
nu, lin tuj; per kruela longa morto.



KVINA SCENO
(Ŝaulo, Jonatan)


JONATAN – Ho malprudenta reĝo! Kion …? Haltu …

ŜAULO – Silentu. ĉu vi estas militisto,
mia filo? Ĉu prodo izraela?
Iru; revenu al Nobo; vi indas              275
vivi inter la pastraj nenifaroj,
ne inter batalantoj, inter reĝaj
prizorgadoj …

JONATAN – Mi ankaŭ mortis multe
da malamikoj en batalo, flanke
al vi; sed kiun vi disverŝas estas       280
nun pastra sango. Vi solas en tia
malpia lukto.

ŜAULO – Mi sola sufiĉas
ĉiun batalon. Vi malbrava estu
kaj hezitema je batali morgaŭ:
mi sola estos. La estro Ŝaulo           285
estas.

JONATAN – Nu! Mi batalos ĉe vi. Fronte
al vi mortfalu mi ol vidi kion
superŝvebas al via malfeliĉa
sangon!

ŜAULO – Kaj superŝvebas kio ... morto?
Batalmorto, de reĝo estas morto.            290


SESA SCENO
(Miĥal, Ŝaulo, Jonatan)

ŜAULO – Ĉu sen Davido?

MIĤAL – Mi lin ne retrovis …

ŜAULO – Mi trovos lin.

MIĤAL – Li eble malproksimas;
li eskapas indignon vian …

ŜAULO – Ĝi
lin atingos. Se li batalos morgaŭ:
ve, se vi post la venko lin ne trenos      295
antaŭ mi.

MIĤAL – Ho ĉielo!

JONATAN – Patro mia…



ŜAULO – Mi ne havas gefilojn. Nun rapidu
Jonatan inter trupojn. Miĥal trovu
tiun ulon.

MIĤAL – Kun vi …

ŜAULO – Vane.

JONATAN – Ĉu patro,
mi ne estos ĉe vi?                             300

ŜAULO – Vi malproksime
ĉiuj de mi. Vi ĉiuj nefidindaj.
Foriru, volu tion mi: vi devu.



SEPA SCENO
(Ŝaulo)


ŜAULO – Mi solas kun mi mem. Mizera reĝo!
Pri mi nur, pri mi nur mi ne timtremas.




TRIA AKTO

Resumo Tria Akto

Nun jam ĉio esta preta por la batalo. Davido aprobas la planon antaŭe aranĝitan de Abner, generalo de la armeo.
Sed Ŝaulo refalas en sia kutima vizia malĝojo: auguroj de morto, malamo kontraŭ la sacerdotoj kiuj disigis lin de Dio. Finfine li eksplodis je furioza kolero kontraŭ Davido kiam li vidas lin alzoni la spadon de Goliato, dediĉitan por ĉiam al Dio.
Tiam do Jonatan kaj Miĥal invitas Davidon kvietigi la reĝon per lia kanto, kiel li estis farinta alifoje.
Davido kantas kaj gloras la grandecon de Dio kaj la valoro en batalo de Ŝaulo. Sed poste li prikantas ankaŭ sin mem kiel fida militisto kaj dua spado, flanke al tiu de la reĝo kai de l’ popolo de Izraelo.
Ŝaulo, pro orgoljlo vundita, regata de kolero elingigas la glavon kaj ĵetiĵas sur Davidon, pene bremsas lin la gefiloj. 

 
TRIA AKTO

UNUA SCENO

Davido, Abner


ABNER – Jen mi venas al viaj signogestoj:
Ĵus la reĝo leviĝis de l’ bankedo.
DAVIDO – Paroli nur vin mi volis.

ABNER – ĉu volas
pri l’ batalo aŭskulti vi? …

DAVIDO – Kaj diri
al vi samtempe ke vi min ne servas;                            5
sed popolon ni ambaŭ same servas,
reĝon nian, la Dion Israelan.
En ni neniu penso, do.
ABNER – Por nia
reĝo, el kies sango mi naskiĝis,
la glavon sangan mi svingis, pli frue                            10
ol via ŝtonĵetilo mem …

DAVIDO – En vejnoj
miaj ne fluas reĝa sango: estas
miaj prodaĵoj al ĉiuj konataj:
vi Abner konas ilin. Estus ili
eĉ sepultitaj en forgeso via;                                           15
sed viajn rememoru vi, nun vin mem
vi estos superonta.

ABNER – ĝis nun kredis
mi komandanto: do por venko ĉion
mi kuraĝis aranĝi; se mi estus
ĉefo jen kion mi farus. El nordo                                  20
al sudo etendiĝas la tendaro
de Filiŝtoj. Makisoj densaj estas
malantaŭ ĝi, antaŭe krutriveroj;
basa monteto fermas ĝin eoste,
sed kontraŭflanke ĝin defendas aspra,                       25
hirta dorso; ueste larĝa pordo
malfermiĝas tra montoj sen ajn baroj
al ebenaĵo vasta ĝis sonanta
maro. Se ni sukcesas la Filiŝtojn
altiri tien, venkos la militon.                                      30
Necesas retiriĝo do unue
simuli. Dividita en tri partoj
la armeo, ni en la ebenaĵo,
de maldekstre, ĉirkaŭas ĝian dekstran
flankon. Unua vico eksimulas                                    35
forkuri; malrapide malantaŭe
la dua, tutsenorde, nun avancas
al malamiko plej certa instigo.
Dume, niaj plej prodoj, elektitaj,
superas oriente la monteton                                 40
krudan kaj dorsatakas malamikon.
La malamiko, jen, estas ŝtopita
ambaŭflanke, kaj fronte kaj malantaŭ;
amasbuĉado jen akras kaj plenas.

DAVIDO – Vi ja saĝa kaj proda estas same           45
Oni ne ŝanĝu vian batalplanon.
Mi laŭdas virton kie estas! Mi
estos soldato nur: mi ja nur unu
glavon aldonos al batalo.
ABNER – Estas
vi l’ ĉefo: estas vi la militmajstro.                            50
Kiu, krom li, batalos?
DAVIDO – Abner, via
plano estas la plej bona el ĉia
ajn vidpunkto. Aranĝas mi, ĉi flanke,
kaj Jonatan al tendo de Ŝaulo;
al nordo, preteriros Uso; Sadok'                           55
kun mil da militistoj, la montdorson
grimpos; kaj vi, kun la plejmulto, l’ ĉefa
parto gvidos de la batalo.

ABNER – L’ ĉefa
rajtas al vi.

DAVIDO – Pro tio mi proponas
vin. Suno suriradas; dume ĉion                              60
vi pretigas; trumpetoj ne aŭdiĝu,
nu ĝis kvar horoj antaŭ tagleviĝo.
impeta vento blovas, vi ĝin aŭdas;
la suno en okuloj kaj la polvo
ankaŭ batalos por ni ĉi vespere.                            65

ABNER – Bone, vi diras.

DAVIDO – Nun iru: ordonu:
vi per korteganaĵo via ĉefan
estimon merititan ne nuligu.

DUA SCENO


DAVIDO – Ruza kaj saĝa estas batalordo.
Sed, ĉefzorgo ĉu helpas, se la ĉefo                    70
ne posedas la koron de soldatoj?
Nur tio mankas al Abner; ĝin Dio
donas al mi. Hodiaŭ oni venku,
morgaŭ mi lasos la reĝon; neniam
paco estus por mi ĉe lia flanko                           75
Pluvenko iĝus por li novan kulpon.




TRIA SCENO

Miĥal, Davido

MIĤAL – Edzo, ĉu vi ne scias? De ĝojiga
manĝotablo la patro ĵus leviĝis,
kiam Abner momente lin parolis:
reĝo ne estas plu kiel antaŭe.                          80
DAVIDO – Kion li diris kaj ŝajnis?

MIĤAL – Antaŭe
li favoris entute al ni; ploris
li kun ni, nin brakumis; nin esperis
novajn bravulojn li, preskaŭ subtenon
al sia gento; li ŝajnis pli ol patr':                      85
nun, pli ol suvereno min li ŝajnis.

DAVIDO – Ho edzino! Ne ploru antaŭtempe;
Ŝaulo estas reĝo: li nin mastris.
Sed necesas nur ke li la batalon
venku; lia rankoro al mi morgaŭ                     90
rekomencu kaj tiel mian krudan
ekzilon, abomenan vivon. Vera
morto estas vin lasi: tamen tion
necesos … Ho fatala geedziĝo
por vi! Dume pli kun edzo alia                      95
gaja kaj reĝa estus. Mi mizera! …
nek vi povas per gaja kaj multnombra
idaro min patrigi, edzon ĉiam
vagantan kaj fuĝantan…

MIĤAL – Ne! Ne estos
plu disigitaj ni; forŝiri min                           100
de via brusto neniu aŭdacos.
Al tiu hororvivo sen vi mi
ne revenos, ne, neniam plu:
eĉ povus mi antaŭe mortofali.
Mi, en tiu reĝejo dolorplena,                     105
solis, ploranta dum longegaj tagoj;
aperadis teruraj ombroj nokte.
Jen, la glavon de l’ kruda patro vidis
mi pendi super via kapo; mi
aŭdas viajn afliktajn vortojn, larmajn,         110
humilajn, forŝirantajn el la brusto
kruelega indigno; kaj Ŝaulo
akra enpikas la feron en vian
koron: jen mi vin vidas sur malmolajn
silikojn enlitiĝi en kaŝitaj                             115
meandroj de kaverno nigra; kore
eksaltante al ĉiu movo, ŝirmi
vin ĉiam en aliaj rifuĝejoj;
neniam kvietecon trovi; laca,
malsana … La angorojn, korbatadon          120
mian ĉu mi rediri povas? Ne,
mi vin neniam lasas ...



DAVIDO - Korelŝiras
vi min … Ho! Sanktas ĉi tago al sango.

MIĤAL – Nur se hodiaŭ ne estus malhelpo.
Mi ne timas batalon por vi; Dio               125
fortik-ŝildo por vi estas: sed mi
hodiaŭ malebligi timas Abner
aŭ malbonigi vian venkon.

DAVIDO – ĉu
l' reĝo dubis al mi doni la taskon?
MIĤAL – Ne aŭdis tion mi; sed li ja estis 130
severmiena; kaj pri perfid-pastroj
flustris kion; pri ne konataj gentoj
en la tendaro; pri mensoga virto …
Vortoj interrompitaj, dolorigaj
obskuraj kaj teruraj, por edzino              135
via, Ŝaula ido.

DAVIDO – Jen, li venas.

MIĤAL – Justa Dio, hodiaŭ helpu vian
serviston; iluminu l’ patron, savu
mian edzon, defendu la popolon.




KVARA SCENO

Ŝaulo, Jonatan, Miĥal, Davido

JONATAN –Venu, patro amata; vi ripozu: 140
estu por vi reviglo plenaero
pura: iom da tempo inter viaj
idoj sidiĝu.
ŜAULO - … Kion mi …?

MIĤAL – Ho! Patro! …

ŜAULO – Kiuj vi estas? …Kiuj pri aero
pura parolis? … ĝi densfumnebulo,       145
tenebroj estas kaj ombro de morto …
Vi rigardu, ĉi tie venu, tion
ĉu vi vidas? Funebran sanggirlandon
havas suno … ĉu vi aŭdas sinistrajn
birdojn? Funebra ploro disvastigas,       150
kiu frapas, larmigas min … Vi ankaŭ
ploras? … Sed kion?

JONATAN – Ho Dio altega,
ĉu vi turnis vizaĝon vian tiel
de Ŝaulo? Lin, jam vian serviston,
Vi lasas en la mano malamika?            155

MIĤAL – Patro, jen ĉe vi via amfilino;
se vi gajas, ŝi ankaŭ gajas; ŝi
ploras se ankaŭ vi ploras … nun kial
plori? ĝojo revenis.

ŜAULO – Ho … Davido …
Kial li ne min amas kiel filo?              160

DAVIDO – Ho patro! … Timis mi esti molesta
al vi. Ha! Kial vi ne povas legi
en mia koro? Mi kun vi pluestas.

ŜAULO – Do ĉu vi … amas la Ŝaula genton?

DAVIDO – ĉu mi amas ĝin? Ho pli ol okuloj 165
miaj Jonatan mi amas; danĝeron
ĉiun ajn ja alfrontus mi por vi:
mia edzino diru je kioma,
kia amo mi amas ŝin …

ŜAULO – Sed, multe
vi estimas vin …                                       170

DAVIDO – ĉu mi min estimas? …
Ne malbravan soldaton mi kondutas
kaj bofilon; estimas mi neniom.

ŜAULO – Vi parolas pri Dio ĉiam; scias
vi, min disigis de Dio, terura,
ruza kolero de la sacerdotoj;                   175
ĉu por insulti min vi nomas Lin?

DAVIDO – Por doni al Li gloron, mi Lin nomas.
Kial Li ne plu estus kun vi? Li
estas kun fidelulon: kiun preĝe
alvokantan, al Li sin konfidantan             180
ĉu Li ne helpas? Vin al trono vokis
Li: vi, se Lin konfidas, estas Lia.

ŜAULO – Eble kiu parolas, ĉu parolas
en blanka stolo el ĉielo? … Ne!
Soldato estas vi, glavon alzonas:          185
vi nun alproksimiĝu, montru ĉu
vi Samuelo aŭ Davido estas.
Kian glavon alzonas vi? ĉu kiun
mi donis vin ĝi ne samas ...

DAVIDO – ĉi estas
glavo, kiu, per simpla ŝtonĵetilo           190
konkerita, en Ela super mia
kapo pendis; kaj vidis ĝin mortbrili
en mano de l’ sovaĝa Goliao:
li forte svingis ĝin; sed tamen estas
sur ĝi ne mia ja sed lia sango.          195

ŜAULO – ĉu oni ne alkroĉis tiun feron
kiel sanktaĵo al la tabernaklo
en Nobe? ĉu ne estis envolvita
en la stolo mistika ĝi? … Kaŝita,
dedicita eterne al Sinjoro? …          200

DAVIDO – Veras; sed …
ŜAULO – Vi de kiu havis ĝin?
Kiu ĝin aŭdacdonis al vi?

DAVIDO – Jen
ĉio. Fuĝanta mi estis, senarma,
en Nobe. Je fihomoj plenas ĉiu
vojo, sen glavo mi riskis la morton 205
je ĉiu paŝo. Mi humile sternis
frunton al tabernaklo, kien Dia
malsupreniras la spirito: tie
al sacerdoto mi ĉi glavon petis
(kiun rajtas alzoni certe nur           210
Davido inter ĉiuj do).

ŜAULO – Kaj li? …

DAVIDO – ĝin donis al mi.

ŜAULO – Kiu?

DAVIDO – Akimelek.

ŜAULO – Kanajlo … Kie estas la altaro? …
Ho kolero! … Perfidaj ĉiuj! … Dia
malamikoj; ĉu vi pastroj de Dio? … 215
Nigraj animoj, ho!, en blankaj vestoj …
kie estas hakilo?... Kaj altaro?
Mi buĉu la oferon …

MIĤAL – Patro!

JONATAN – Kion
diras kaj faras vi? … Nun, kvietiĝu:
ne altaro eĉ ne viktimo estas:       220
ĉiam respektu en la pastroj Dion.
ŜAULO – Kiu retenas min? … Kia sidiĝi…
Kiu min kontraŭstaras? …

JONATAN – Patro …

DAVIDO –Dio
de Izraelo helpu lin: petegas,
vin genue, servisto via.                       225

ŜAULO – Pacon
oni forprenis de mi, sunon, regnon,
gefilojn mem, animon, ĉion … Ŝaul
malfeliĉa! Dum vi blinde palpumas,
ĉu estas zorgo aŭ helpo?… Gefiloj
viaj estas malmildaj, mutaj, krudaj … 230
nur morton de kaduka maljunulo
oni deziras: en gefilaj koroj
krom diademo ne estas alio.
Vi ĝin deŝiru de ĉi tiu putra
trunko samtempe la patran tremantan 235
kapon … Hai kruela stato! Morto
pli bonas. Mi la morton volas …

MIĤAL – Patro!
Ho! Ne! … ĉiu el ni volu vin vivan;
ĉiu el ni ja mortus por vin savi …

JONATAN – Nun, ĉar lia kolero jam solviĝis 240
en ploron. Ho! Parolu al li, frato,
por kvietigi lin. Jam li multfoje
forgesis ĉion per via dulĉ-kanto.

MIĤAL – Jes! Vi vidas, al lia brusto mankas
spiro; jam naĝas en larmoj feroca             245
rigardo lia: nun vi montru vian
arton.


(Pri ĉiuj jenaj versoj sufiĉas ke Davido recitus ĉiun stancon antaŭenigitan de mallonga temtaŭga musiko)

DAVIDO – Ho! Per mi nun parolu Dio.
Vi, kiu estas reĝo ĉiopova,”
eterna; Vi per kiu, eltirita”
el nenio, mi al Vi supreniri”                  250
aŭdacas; Vi, je kies subrigardo”
malfermiĝas abismo densa, ĉia”
vojo aperas eĉ kaŝita; se”
Vi l' kapon movas, tremas universo; ”
se Vi nur brakaltigas disperdiĝis”        255
malpiulo; sur la rapidaj brilaj”
flugiloj de mil da keruboj iam”
Vi subiris, per Via varmspirito”
nerezistebla la estron plenigis”
de Izraelo: Vi rivero granda”              260
de parolarto, glavo, kaj saĝeco, ”
kaj ŝildo por li estis; el flamego”
via radion sendu Vi el alto, ”
ni tenebroj kaj ploro estas …”

ŜAULO – Voĉo
ĉu estas de Davido? ... al mi montri 265
mian junaĵon min reviviganta.

(liberaj versoj)

DAVIDO – “Kiu venas? Rapide velas nubo”
pulvnigra de siroko mornpuŝita. ”
Sed ĝi kreviĝas jam:
"la ŝtalarmiloj” de miloj da soldatoj”    270
fulmas el ĝia ventro … Kiel turo, ”
Ŝaulo, sur la kapo la fajranta”
helmo .La grundo tremas je bruado”
d’ armiloj kaj ĉevaloj: ”
bruegas tero, ondo, kaj ĉielo”         275
pro militkrioj. Puŝiĝas Ŝaulo”
terurpotence; kaj ĉarojn, soldatojn, ”
ĉevalojn li komplete”
fuŝrenversas: je lia vido, frosto”
fluas tra ostoj de ĉiu ajn. Dia”          280
timo eliras el liaj okuloj. ”
Filoj de Ammon, kie”
estas la memfiero? … malestimoj, ”
kaj insultoj, al justa Dipopolo? ”
Jen ebenaĵo tro eta por viaj”          285
korpoj; jen, granda sanga”
kvanto nun de hakitaj kapoj viaj: ”
jen kien fido en malveraj dioj”
kondukas. Sed de kie mi ekaŭdas”
ĉi militan trumpeton? ”                 290
Estas la glavo de Ŝaulo kiu”
entombigas de Edom virojn. Moab,”
kaj Soba kun Amalek fia estas ”
pulverigitaj tiel:
ĉion fortrenas kaj inundas kiel 295
impettorento, la reĝo Ŝaulo.”

ŜAULO – Tiu ĉi estas ja krio de miaj
antikvaj tempoj, kiu min revokas
el tombo al la gloro. Mi revivas
en la fervoraj jaroj … Kion? Nun 300
ĉu decas min jam, pli ol militkrio,
nenifaro, forgeso, pac’.

DAVIDO
"Ni pacon
"kantu. “Laca, soifa,
"ĉe la bordo de l’naska
"rivereto, sidiĝas                    305
"kampiono de Dio,
"sub ombro de l' amata
"laŭro lia idaro
"dolĉa kaj kara donas,
"bedaŭrante pri peno             310
"lia, ripozon, sed pri
"lia reveno ĝojas;
"tenere, softe
"oni aŭdas kaj ĉiujn
"plori, ja nekredeble             315
"diri. Malligas unu
"el filinoj ekfulman
"kaskon; amem-edzino
"ĉirkaŭbrakas lin; filin’
"alia, la majestan                  320
"frunton de polva ŝvito
"detergas, per pur-akvo;
"iu odorajn florojn
"elverŝas sur li; iu,
"per ploro malsekigas           325
"la venerindajn
"manojn; kaj plendas
"iu, pli ol alia
"ajn. Sed la filoj
"fervoras agon tutan            330
"alian. El ili
"unu igi klopodas
"pura kaj brila l’ sangan
"glavon: de la envio
"plena, diras la dua:           335
"kiam mi svingos tiun
"ĉi lancon, nun mi kiun
"apenaŭ povas
"nur mane teni?
"Tria kun ŝildo, per lud'      340
"junaĝa provas kiel
"sin ŝirmi. ĝojaj larmoj
"estas sur reĝa okul':
"ĉar li bone scias
"ke la anim' de sia           345
"nobla idaro estas
"aminda. Ho estas
"bela l’ pac’! Ho agrabla
"restad’, kiam vi havas
"ĉirkaŭ vi tiel veran         350
"amon, tiel blankegan
"fidelecon! Sed suno
"jam kaŝiĝas! Silentas
"ĉiun venton; kaj en sonĝ’
"dormiĝinta pacema      355
"estas jam nun la reĝo”

ŜAULO – Feliĉa patro, ho, de tiaj idoj!
Bela anima paco! … nun en vejnoj
miaj fluas dolĉlakton … Kion volas
vi? ... ĉu Ŝaulon je nenifarado          360
malnobla? ĉu Ŝaulo prodo kuŝas
nun kiel neutila al milito?

DAVIDO – “Dum la reĝo ripozas, siaj sonĝoj
"aperigis al li fantomojn de mort’
"terurajn. La tirano malamika,        365
"venkita, trapikita jam per lia
"mano; horora ombro, kiu nun
"jam neniun damaĝas. Jen ekbrilas
"blindiganta … neniun pardonanta
"la glavo. Kiel ne ĉiam arbaro           370
"rezonas per rorado terurega
"leona, ĉar ripozas ĝi; nek ĝia
"silento al brutaro kuraĝdonas;
"nek la paŝtisto estas pli trankvila,
"ĉar li scias ke ĝi pli sangavida           375
"kaj perforta revenos. Sed la reĝo
"jam vekiĝas: li krias la armiloj,
"la armiloj. Kiu
"militisto nun jam
"restas? Kiu, kiu                            380
"kuraĝas lin defii?
"Mi vidas strion el terura fajro,
"antaŭ kiu necesas retroiru
"la malamikaj trupoj. Izraelajn
"armilojn nigrajn mi vidas pro sango 385
"malpia. Pli rapide ol ŝton’ forkuras
"el ĵetil’, la sovaĝa suvereno
"faligas kaj detruas malamikojn.
"ĝis la poluso, kiel fiera agl’,
"li etendas la plumojn respektindaj, 390
"kiujn li havis de Di’, por nuligi
"malpiulojn la diojn adorantaj
"malbonajn. Kaj mi jam de malproksime
"sekvas lin; kaj Filistojn mi mem serĉas,
"kaj postkuras, faligas kaj dispelas:           395
"kaj tre bone mi montras ke du spadojn
"nia popolo havas en batalo.”

ŜAULO – Kiu fieras? ĉu alia spado
estas krom mia en kampo? Mortigu
lin, mortu kiu malŝatis ĝin.                        400

MIĤAL – Haltu! …

JONATAN – Patro! …

DAVIDO – Mizera reĝo!

MIĤAL – Vi forfuĝu …
malfacile ni lin retenas, edzo.



KVINA SCENO

Jonatan, Ŝaulo, Miĥal

MIĤAL – Amata patro, ho, … haltu …

JONATAN – Vi haltu …

ŜAULO – Kiu kuraĝas min reteni? … kie
estas, do, mia glavo? ...                    405
JONATAN - … Nin kunvenu
amata patr’: vi ne pluiru. Vidu,
estas neniu kun gefiloj viaj:
revenu en la tendon: vi bezonas
nun kvietecon. Vi venu; vi estu
kun gefiloj …                                    410
MIĤAL – Kun vi por ĉiam estos ...