Resumo Kvara Akto
Nun jam malamo kaj ĵaluso disvastigas
en koro de Ŝaulo, kiu serĉas Davidon. Sed Davido per helpo de Miĥal
saviĝas. Jonata propetas favore de Davido ĉe Ŝaulo. Sed Ŝaulo
credas Davidon ilon de maljustaj sacerdotoj kiuj volas sian ruinon.
Abner apoge de la reĝa konvinko
enkondukas Akimelekon, Grandan Sacerdoton, kiu permisis kulpe al
Dvido preni la spadon de Goliao el la tebernaklo de Efod. Ŝaulo
credas ke la sacerdoto venis en la kampon por aranĝi komploton
kontraŭ si kaj insultas lin.
Pro tio Akimelek profetas la
malproksiman kaj malgloran morton de la reĝo. Ŝaulo, pliakriĝita,
ordonas murdi Akimelekon kaj la tutan popolon de Nobo. Krome nuligas
la ordonojn de Davido por la baldaŭa okazonta batalo.
KVARA AKTO
UNUA SCENO
Jonatan, Miĥal
MIĤAL – Jonatan, ĉu
reveni povas mia
edzo al patra tendo?
JONATAN – Ne: Ŝaulo
ne repaciĝis kun li,
kvankam plene
reprudentiĝis; sed
profunda estas
sia envio kaj ne
baldaŭ ĉesos. 5
Vi reiru al edzo.
MIĤAL – … Kiu
estas
pli malfeliĉa? … Mi,
ja, tiel bone
kaŝis lin ke neniu homo trovus
lin: do mi lin revenas.
JONATAN – Jen,
alvenas
malserene, neniam
pace l’ patro. 10
MIĤAL – Mi laca! …
Kion mi diros al li? …
Mi fuĝus …
DUA SCENO
Ŝaulo, Miĥal, Jonatan
ŜAULO – Kiu fuĝas? Vi,
virino?
MIĤAL – Ho! …
ŜAULO – Kaj David’?
MIĤAL - … Mi ne scias …
ŜAULO – Ĉu ne?
JONATAN – Patr’ …
ŜAULO – Serĉu lin; ĉi
tien lin konduku.
MIĤAL – Ĉu serĉi
lin?... nun … kie? … 15
ŜAULO - Ĉu vi l’ reĝon
ne obeu?
TRIA SCENO
Ŝaulo, Jonatan
ŜAULO - … Jonatan, ĉu
min amas?
JONATAN – Ho patro! …
Mi vin amas: sed samtempe
mi nepre kordeziras vian
gloron:
mi kelkfoje, ja, al viaj
maljustaj
impetoj
kontraŭstaras. 20
ŜAULO - Vi la glavon
mian ofte retenas: sed vi tiun
glavon retordas kontraŭ
via brusto.
Nun ĉi Davidon vivan do
vi gardu;
li baldaŭ estos … ĉu
vi ne enaŭdas
kriantvoĉon:
“Davido estos reĝo”? 25
Davido? Oni baldaŭ lin
estingu.
JONATAN – En via koro,
per terura voĉo,
ĉu Dio ne vin krias: “Li,
Davido
la plejamata mia, estas
homo
de l’ Sinjoro”.
Ĉu li ne ŝajnas tia? 30
Ĉu l’ krud kolero de
Abner envia
ne ĉesas je ĉeesto lia?
Ĉu
ne forpuŝas vi mem, je
lia sola
ekapero, suspektojn viajn?
Kiam
en vin revenas la
akra spirito, 35
ĉu retenas mi vian
brakon? Dio
retenas ĝin. Apenaŭ vi
la glavon
ekenpikus en lian bruston,
tuj
ĝin nepras vi retiru: vi
mem plorus
pentita ĉe piedoj
liaj; ĉar 40
vi ne malpias ja …
ŜAULO – Vi bedaŭrinde
diras veron. Davido al mi
estas
neeksplikebla. Tuj kiam mi
vidis
lin en Ela, li ŝajne al
mi plaĉis,
sed neniam al mia koro.
Kiam
mi preskaŭ amus
lin, ferocindigno 45
min disigas de li: jen mi
lin volas
mortintan, sed tuj kiam li
aperas,
senarmigas min, min
plenigas tiom
da mirindaĝo ke lia
ĉeesto
nuligas min … ĉi
tiu estas venĝo 50
de Suverena Mano. Mi
ekkonas
nun vin, teruran manon …
Kion? Dion
mi neniam ofendis:
sacerdota
venĝo tiu ĉi estas.
Maljustilo
pastra estas Davido:
li en Rama 55
Samuelon mortantan vidis:
diris
al li la lastajn vortojn
maljunulo
senindulga. Ĉu la sanktan
ĉielan
oleon, kiu per li unktis
mian
kapon, la perfidulo,
kiu scias, 60
ne verŝis sur la kapon
malamikan ?
Eble vi scias tion … Ha!
Parolu …
JONATAN – Patro, sed mi
ne scias: ĉu vi eble
ne ofendas min? Ĉu via
unua
filo do mi ne estas?
Kiam kuŝos 65
vi kun viaj prapatroj, ne
destinis
la tronon al mi? Do se mi
silentas,
kiu povus priplendi? Min
superas
multe Davido je kuraĝo,
virto,
prudento, ĉio: des
pli li valoras, 70
ju pli mi amas lin. Se Dio
donus
nun regnon al Davido, ĉu
pli bona
pruvo estus ol tiu? Li pri
tio
estas pli digna ol mi: Dio
vokas
lin popolestre al
altaj aferoj. 75
Sed, mi ĝuras, fidelas li
vin kaj
ĉiam filo lojala. Nun
estonton
al kiu apartenas ĝi vi
lasu,
al Dio; via koro dume estu
do ne malmola,
kontraŭ Dio, vero. 80
Se Samuelon ne inspiris
Dio,
kiel olda, mortonta
malsanulo,
povis favori tiom por
Davido?
Tiu malamo kaj respekto
kiun
vi sentas por
Davido; la korbato 85
pro l’ batalnomo (kiun
vi antaŭe
ne konis) venas de kie
Ŝaulo
al vi?
ŜAULO – Ho! Kion vi
diras? Ĉu estas
vi filo de Ŝaulo? Ĉu
neniom
interesas al vi l’
trono? Ĉu ĝian 90
kruelan posedjuron vi
ignoras?
Oni estingu mian genton,
tiu
kiu uzurpos mian sceptron mortu.
Neniun restos de mia idaro
…
Ho malbona soifo
ĉiam viva 95
de regno. Por ĝin havi,
fraton murdas
frato; gefilojn la
patrino; edzon
edzino; patron filo …
trono estas
ĉiam malpia kaj sangplena
seĝo.
JONATAN – Ĉu homa
ŝildo estas kontraŭ glavo 100
ĉiela? Preĝoj nek
minacoj povas
kvietigi l’ teruran
koleregon
de Dio, diŝirante l’
fierulon.
KVARA SCENO
(Ŝaulo, Jonatan, Abner,
Akimelek, soldatoj)
ABNER – Reĝo, se al vi
mi revenas, pli
frue de sangbatalo,
gravkialo 105
puŝas min. La fortika
prod-Davido,
venkonto, oni ne trovas.
Unhoro
apenaŭ mankas je
antaŭfiksita
batalo: vi soldatojn aŭdu,
pro
ardo vibrantaj, je
stridoj aeron 110
plenigi kai la grundon
tondre tute
resoni pro l’ teruraj
ferathufaj
batoj de fajrĉevaloj: kaj
kriegoj,
nitritoj, brilegado de la
kaskoj
kaj glavoj, tondroj
la plej kovardulojn 115
kuraĝigante …; kie nun
Davido
estas? Li ne troviĝas.
Nun, rigardu,
kiu estas en kampo, ho
ĉielo,
anstataŭ li. ĉi tiu,
platiĝanta
en mola, sacerdota,
blanka vesto, 120
ĉe l’ Benjamitoj kaŝis
timtremanta.
Vi aŭdu kion gvidas lin
ĉi tien.
AKIMELEK –Se reĝo ne
koleras mi parolos …
ŜAULO –Ĉu vi, malpia,
dignas la koleron
de reĝo? … Mi vin
konas. ĉu al grego 125
malhumila de
Rama-divenistoj
vi apartenas?
AKIMELEK – Mi vestas la
Efod:
mi postvenas, unua el
Levitoj,
la sanktan Aron kiun la
Sinjoro
elektis, post
longega ordolisto 130
de respektindaj pastroj.
ĉe la kesto
ja mi estas, en Nobo:
sankta kesto
de l’ pakto, ankaŭ ĝi
estis en mezo
iam de la tendaro: nun tro
ŝajnas
se apenaŭ aperas,
eĉ kaŝita, 135
Diservisto: fremdaĝo
estas pastro
kie Ŝaulo regas: sed ne
estas
tiel, kie batalas Izraelo;
se oni venkas kun Dio. Ĉu
vi
ne konas min? Kaj
vin konas? Vi viajn 140
paŝojn deviis de Dio; en
la
tabernaklo, mi loĝas, kie
estas
la granda Dio; kie, jam de
longe,
Ŝaulo ne plu oni vidas.
Estas
mi
Akimelek. 145
ŜAULO – Via nomo sonas
min kiel perfidulo: mi
rekonas
vin. Vi alvenas je ĝusta
momento
antaŭ mi. Nun min diru ĉu
ne estas
vi, kiu al Davido elpelita
donis kaj sekurecon,
kaj nutradon, 150
kaj armilojn? Kaj, plu kia
armilo!
La sanktan spadon de
Filiŝto, kiun,
kiel voto al Dio
pendigita
en tiu tabernaklo, vi
alzonis
al malamiko de via
sinjoro? 155
Vi por perfidi min venas
nun tie:
ĉu estas duboj?
AKIMELEK – Certe, por
perfidi
mi venas, por petegi al
armeoj
viaj de Dio, kiu estas
kontraŭ
vi, venkon. Kiu, mi
estas, Davidon 160
helpis favore; sed ĉu ne
Davido
edziĝis la filinon reĝan?
Ĉu li
li ne plej bonas el
reĝĉampionoj?
Ĉu ne el izraelaj filoj
plej
bela, humana, justa?
Ĉu ne via 165
forto, aŭdaco en milito?
Ĉu
ne per kanto de via kor'
sinjoro?
Amo de junulinoj,
popolĝojo,
malamikterurego; tia estas
kiun mi savis. Ĉu
vi la pasintajn 170
honorojn al li do ne
renovigis?
Vi ne elektis lin gvidi
batalon?
Kaj redoni al vi venkon en
kampo,
forpeli timo de la
disfuĝego?
Se vi nocas min, vi
nocas vin mem. 175
ŜAULO – Nu kie estas en
vi la kompato?
Vi, sacerdotoj krudaj kaj
malpiaj,
kaj ĉiam sangsoifaj.
Samuelon
ŝajnis grava delikto ne
mortigi
mi Agagon la reĝo
en batalo 180
kaptita; militisto je
naturo
nobla, hardita kaj je
propra sango
malavara ja pro sia
popolo.
Mizera reĝo! Antaŭ min
trenita
En katenoj: venkita
li konservis 185
kvankam noblan orgojlon, kiu estis
nek insulto kaj nek savpeto. ŝajnis
li je kuraĝo kulpa al
feroca
Samuelo: tri fojojn li per
sia
pastra mano en lian
sendefendan 190
bruston enpikis glavon. Ĉi
bataloj
viaj estas malnoblaj. Kiu
provas
levi fieran frunton
kontraŭ sian
reĝon trovas en vi
apogon, ŝildon
azilon. Gravas vin
ĉiu ajn zorgo 195
krom la altaro. Kiu, kiu
estas
vi? Raso fia, kruda, kiu
ridas,
kaŝita, pri danĝeroj
niaj; vi
kiuj, en molaj vestoj
envolvitaj,
aŭdacas superforti
nin ŝvitantaj 200
sub la ŝtalaj kirasoj:
kaj ni, kiuj
inter sango, teruro,
morto, ĉiam
travivas suferigajn
horortagojn.
Nun vi, kovardaj ja kiel
virinoj,
volus do niajn glavojn kaj nin
bremsi? 205
AKIMELEK – Kaj vi, kion
vi estas? Tera reĝo
vi estas: sed kompare al
Sinjoro,
kiu reĝas? Ŝaulo reeniru
en vin mem; vi nur krona
polvo estas.
Nenio estas mi; sed fulmo,
kirlo,
ŝtormo mi estas se
Dio descendas 210
en min mem: tiu
granda Dio kiu
vin kreis; kiu vin superrigardas
apenaŭ; kie estas do Ŝaulo?
Vi mispartianiĝas kun
Agago
kaj missekvas lin sur malpia vojo.
215
Ĉu estas alipuno por
perversa
reĝo ol malamika glavo?
Glavo
do vundas se ne volas Dio?
Dio
enskribas siajn venĝojn
en marmoron;
kaj li direktas
tiujn al Filiŝtoj 220
kaj al Izraelidoj mem.
Ŝaulo,
timtremu: jam mi vidas
alte ŝvebi,
en nigra nubo sur fajraj flugiloj,
krudan anĝelon de morto:
nudigas
jam li la brulan
varman venĝan spadon 225
per unu mano; per alia
kaptas
jam viajn blankajn harojn:
vi timtremu,
Ŝaulo. Estas kiu puŝas
morti
vin: Abner, frato de
Satano, kiu
vin suspektigas. Vi
freneza, estas 230
forigonta subtenon nun de
via
gento. Kie ĝi
estas? Jam ĝi falas:
jam ĝi estas neniom.
ŜAULO – Vi profetis
miajn damaĝojn, ne ankaŭ
pri viaj.
ĝis nun vi ne
divenis ke vi mortos 235
ĉi tie: ĝin al vi mi
antaŭdiras;
kaj Abner plenumigas tion.
Abner
mia fidela, nun iru; vi
ŝanĝu
la ordonon de la fia
Davido;
kaŝas perfidon ĉiu
liordono. 240
Morgaŭ oni batalu kiam
suno
Leviĝos, kontraŭ kio ja intencis
Davido ekbatali
sunsubire
kvasaŭ min subirantan
montri. Sentas
mi plifortigi ja
mian militan 245
spiriton; komandanto
morgaŭ estos
mi; unu tago ne sufiĉos
por mi
ege masakri. Abner,
tuj ĉi ulon
forigu el ĉeesto mia,
lin
oni mortigu
… 250
JONATAN – Patro, kion
faras?
Patro …
ŜAULO – Silentu vi. Oni
vejntranĉu
lin; lia sango sur
Filiŝtojn …
ABNER – Mortis
jam li …
ŜAULO – Sed ne sufiĉas
li por venĝo
mia. Ordonu Abner ke en
Nobo
oni mortigu, pro mia
kolero, 255
fajrigu, kaj detruu
brutojn, sklavojn,
patrinojn, domojn, knabojn
kaj disperdu
en venton tutan la malpian
rason.
Ĉar mia mano, ofte
incitita
de vi al sango, vin
frapis neniam; 260
vi insultmokis pro
tio ĝin.
AKIMELEK – Reĝo
povas forpreni al mi
morton kiel
justulo; dolĉos kaj
gloros pro tio
morti. Dio decidis jam de
longe
Malnoblan morton
vian kaj de Abner; 265
ne en kampo per glavo
malamika.
Nun oni iru. Mi al
malpiulo
diris vortojn de
Dio, kaj li estis
surda: mi mian taskon nu
plenumis:
mi bonelspezis
vivon. 270
ŜAULO – Vi mortigu,
nu, lin tuj; per kruela
longa morto.
KVINA SCENO
(Ŝaulo, Jonatan)
JONATAN – Ho malprudenta
reĝo! Kion …? Haltu …
ŜAULO – Silentu. ĉu vi
estas militisto,
mia filo? Ĉu prodo
izraela?
Iru; revenu al Nobo;
vi indas 275
vivi inter la pastraj
nenifaroj,
ne inter batalantoj, inter
reĝaj
prizorgadoj …
JONATAN – Mi ankaŭ
mortis multe
da malamikoj en batalo,
flanke
al vi; sed kiun vi
disverŝas estas 280
nun pastra sango. Vi solas
en tia
malpia lukto.
ŜAULO – Mi sola sufiĉas
ĉiun batalon. Vi malbrava
estu
kaj hezitema je batali
morgaŭ:
mi sola estos. La
estro Ŝaulo 285
estas.
JONATAN – Nu! Mi batalos
ĉe vi. Fronte
al vi mortfalu mi ol vidi
kion
superŝvebas al via
malfeliĉa
sangon!
ŜAULO – Kaj superŝvebas
kio ... morto?
Batalmorto, de reĝo
estas morto. 290
SESA SCENO
(Miĥal, Ŝaulo, Jonatan)
ŜAULO – Ĉu sen
Davido?
MIĤAL – Mi lin ne
retrovis …
ŜAULO – Mi trovos
lin.
MIĤAL – Li eble
malproksimas;
li eskapas indignon vian
…
ŜAULO – Ĝi
lin atingos. Se li batalos
morgaŭ:
ve, se vi post la
venko lin ne trenos 295
antaŭ mi.
MIĤAL – Ho ĉielo!
JONATAN – Patro mia…
ŜAULO – Mi ne havas
gefilojn. Nun rapidu
Jonatan inter trupojn.
Miĥal trovu
tiun ulon.
MIĤAL – Kun vi …
ŜAULO – Vane.
JONATAN – Ĉu patro,
mi ne estos ĉe
vi? 300
ŜAULO – Vi malproksime
ĉiuj de mi. Vi ĉiuj
nefidindaj.
Foriru, volu tion mi: vi
devu.
SEPA SCENO
(Ŝaulo)
ŜAULO – Mi solas kun mi
mem. Mizera reĝo!
Pri mi nur, pri mi nur mi
ne timtremas.
Nessun commento:
Posta un commento